ว่ากันด้วยเรื่องของความรัก

   
     เป็นปรกตินะครับที่คนเราจะมีความรัก เพราะหากคุณเกิดมาเป็นคนๆหนึ่งมันก็เป็นธรรมดาครับที่คุณก็ต้องผ่านประสบการณ์ความรักมาบ้างไม่มากก็น้อย

     มันคงจะไม่มีใครเชื่อหรอกครับ หากคุณจะบอกว่า คุณเป็นคนที่ไม่เคยมี "ความรัก" หรือ "ไม่เคยรู้สึกรักใครเลย" เพราะถ้าคุณพูดมา ต่อให้เป็นควายมันยังรู้เลยครับว่าคุณ "โกหก" ก็คิดดูสิครับว่าขนาด หมา มันยังรู้จักความรักเลย และถ้าคุณเกิดมาเป็นคน แต่กลับไม่รู้จักกับความรักจริงๆ กรุณาคิดเองนะคับว่าคุณสมควรเป็นคนหรือไม่

     ส่วนถ้าเป็นผม ผมคงจะคิดแล้วล่ะครับว่าคุณ "อาการหนักกว่าหมา"  ฮ่าฮ่าฮ่า

     คนเราทุกคนโดยส่วนใหญ่โหยหาความรักกันทั้งนั้นแหล่ะครับ และทุกครั้งที่ความรัก ไม่ว่าจะในรูปไหนก็ตามเข้ามาในชีวิตเรา มันจะไม่มาเปล่าๆ แต่จะเอาอะไร 2 อย่าง ที่มนุษย์ทุกคนอยากได้และไม่อยากได้ที่สุดมาแถมเป็นของกำนัลอีกด้วย

     อย่างแรกคือสิ่งที่ทุกคนอยากได้ที่สุด และสิ่งๆนั้นมันก็มักจะมาพร้อมกับความรักอยู่เสมอๆนั่นคือ "ความสุข" 

     แหม  ไม่รู้ทำไมนะครับทุกๆครั้งที่คนเรามีความรัก อะไรในโลกใบนี้มันช่างดูสดใสเสียเหลือเกิน ไม่ว่าเรื่องเหี้ยๆอะไรเราก็สามารถมองให้เป็น "เรื่องดีๆ" และ "ความสุข" ได้ตลอดเวลา โดยที่ปรกติเรามักจะมองแต่ด้านร้ายๆของเรื่องเหี้ยๆนั้นมาตลอด แต่พอความรักเข้ามา มันกลับเปลี่ยนแปลง "เรื่องเหี้ยๆ" ให้กลายเป็น "เรื่องดีๆ" ได้เสมอแหล่ะครับ

     ลองสังเกตดูสิครับว่าถ้าคนหนึ่งคนต่อให้เจอ "ปัญหาร้ายแรงระดับชาติ" เพียงใดๆ แต่ถ้าคนๆนั้นยังคงกินดี ขี้ออกไ้ด้และเดินยิ้มหราแบบไม่สะทกสะท้านราวกับ "คนบ้า" ให้คิดได้เลยครับว่า คนๆนั้นกำลังประสบเข้ากับ "ความรัก" เข้าอย่างจังและอย่างรุนแรงด้วย เพราะถ้าไม่มีความรัก คงไม่มีใครมาเดินยิ้มเหงือกบานตอนที่กำลังเจอเรื่องร้ายๆหรอกครับ

     ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ เพื่อนผมคนหนึ่ง (ขออณุญาติสงวนนาม) บอกว่า  "ถ้าหากกรูได้รักกับคนที่กรูรักจริงๆ กรูจะยอมนั่งขี้กลาง 4 แยกไฟแดงให้พวกมรึงดูเลย" 

     เห็นมั๊ยครับ ความรักมันทำให้คนมีความสุข แถมมันยังทำให้เพื่อนผมที่ "ประสาทแด๊กอยู่แล้วกลับยิ่งประสาทแด๊ก" กว่าเดิมอีก ฮ่าฮ่า

     แต่สุดท้าย มันก็ไม่ได้ขี้กลาง 4แยก หรอกครับ เพราะเพื่อนของผมคนนี้มันไปไม่ถึง "ฝั่งฝัน" เพราะงั้น จากนั่งขี้ มันเลยเปลี่ยนมาเป็น "นั่งร้องไห้" กลาง 4แยกไฟแดงซะแทน บ้าหนักกว่าเดิมอีกครับทีนี้ ฮ่าฮ่า

     นอกเรื่องมานานแล้ว เข้าเรื่องดีกว่าครับ...

     เคยมีคนบอกผมไว้ว่า ความสุข ที่ได้จากการที่ใครสักคนมอบ "รักแท้" ให้กับเรา นั่นคือความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่คนหนึ่งคนพึงจะได้รับ

     อันนี้จะเป็นจริงอย่างที่เขากล่าวมารึเปล่าผมเองก็มิอาจจะรับทราบได้ แต่อย่างน้อย สิ่งที่ผมรู้ก็คือ ทุกครั้งที่ตัวผมเอง มีคนรัก  ความรักที่ผมได้จากคนรักของผมมันมักจะเปลี่ยน โลกรอบๆตัวของผมให้สดใสและน่าอยู่ขึ้นมาได้โดยไม่ต้องมีคำอธิบาย มันคงจริงเหมือนกับที่ คนไทยนิยมพูดกันบ่อยๆว่า "ความรักทำให้โลกเป็นสีชมพู" นั่นแหล่ะครับ

     แต่ถึงกระนั้น บางครั้งความรักยังนำพามาซึ่ง สิ่งที่มนุษย์ไม่พึงประสงค์จะพบเจอที่สุด นั่นคือ "ปัญหา"

     แน่นอนล่ะครับ การใช้ชีวิตคู่ นอกจากเราจะได้ ความสุข แถมมาเป็นของกำนัล แล้ว บางครั้ง มันอาจจะพ่วงติดมาด้วยกับสิ่งที่คนไทยนิยมเรียกกันว่า "ปัญหา"

     ทำไมถึงเรียกว่า ปัญหา อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ บางคนอาจจะเรียกอย่างอื่นก็ได้ แต่โดยส่วนตัวที่ผมประสบพบเจอมา เวลาเห็นเพื่อน "ทำหน้าเป็นหมาโดนกรทืบ" ผมมักจะถามเพื่อนเสมอๆ (ด้วยความอยากรู้อยากเห็น) ว่า "มรึงเป็นอะไรวะ?"

     และส่วนมากคำตอบที่พ่นออกมาจากรูปากของเพื่อนผมมันก็มักจะเป็น "กรูมีปัญหากับแฟนว่ะ"

     เรียกได้ว่า ถามเพื่อนซะ 10 คนตอบแบบนี้ ซะ8 คนแล้ว ที่เหลืออีก 2 มันก็มักจะตอบว่า "แฟนกรูมีปัญหาว่ะ" 

     ยังๆไงซะมันก็ยังวนๆอยู่แถวๆ ปัญหากับแฟน อยู่ดีนั่นแหล่ะครับ ฮ่าฮ่า

     ปัญหาที่เกิดกันระหว่างคนรักกันส่วนมากก็มักจะเป็น อาการที่เรียกกันง่ายๆว่า "การงอนกัน" หรือ การเห็นอะไรไม่ตรงกันแล้วมานั่งเถียงกันว่าใครผิดใครถูก จนบางครั้งมันอาจจะลามปามกลายไปเป็นการ"ทะเลาะ" ก่อนที่ในท้ายที่สุด มันอาจจะเลยเถิดไปถึงการ "เลิกรา" ซึ่งเป็นขั้นสุด ที่ ไม่มีใครหน้าไหนอยากจะประสบกับมัน

     ในขั้นที่ 1 การ "งอน" กัน อาจจะยังไม่เป็นปัญหาอะไรมากมายสักเท่าไหร่ ซึ่งบางครั้ง อาการนี้ อาจจะเกิดขึ้นเพราะมีคนจงใจจะทำให้มันเกิดอย่าง เช่น บางครั้งเรามักจะเห็นผู้ชายชอบแกล้งให้ฝ่ายหญิงงอนอยู่บ่อยๆ โดยมักให้เหตผลว่า "เวลาผู้หญิงงอน เขาจะดูน่ารัก" แล้วค่อยไปตามง้อเอาทีหลัง หรือ บางทีฝ่ายหญิงมักจะชอบงอนผู้ชายแบบไม่มีเหตผล เพื่อที่จะให้ฝ่ายชายตามง้อ โดยที่จริงแล้วหล่อนไม่ได้โมโหอะไรมากมาย แต่จะมานั่ง ยิ้ม หรือ หัวเราะ อยู่คนเดียว เพราะดีใจที่ฝ่ายชายตามมาง้อ

     ซึ่งบางที อาการเหล่านี้ยังอาจจะสร้างความสุขให้กับผู้ที่พบเห็น หรือแม้กระทั่ง "ตัวผู้กระทำ และผู้ถูกกระทำ" เอง บางที ยังรู้สึกมีความสุขเล็กๆกับสิ่งเหล่านี้เลยด้วยซ้ำ

     แต่หากมันแปลเปลี่ยนจากขั้นที่ 1 กลายมาเป็น "ขั้นกว่า" ซึ่งนั่นก็คือการ "ทะเลาะ" กัน มันอาจจะนำพามาซึ่งความ "ฉิบหาย" ซึ่งนั่นก็คือ "ขั้นสุด" ของการทะเลาะกัน คือการ  "เลิกรา" ของการใช้ชีวิตคู่เลยก็ได้นะครับ

     แต่ทั้งๆที่คู่รักส่วนมาก รู้ว่าหากเกิดการ ทะเลาะกันขึ้น มันอาจจะนำพามาซึ่งความฉิบหายของความรัก แต่พวกเขาโดยส่วนมากก็ยังไม่วายหาเรื่องที่จะทะเลาะกันในสิ่งที่บางครั้งเราเรียกกันว่า "ปัญญาอ่อน" อีกนะครับ

     ตัวอย่างที่ง่ายที่สุด ผมเคยทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่งจนเกือบถึง ขั้นแตกหัก เพราะเพียงแค่เราเถียงกันว่า หนังเรื่อง "วงษ์คำเหลา" กับหนังเรื่อง "Transformers: Revenge of the fallen" เรื่องไหนมันจะสนุกกว่ากัน ยังจำได้อยู่เลยครับว่า ตอนนั้นเถียงกันแบบเอาเป็นเอาตาย เรากับอีกฝ่ายมา "สังหารบุพการี" ของอีกฝ่ายก็ไม่ปาน
 
      ก่อนที่สุดท้าย "จะมาคิดได้ว่า มันหนังคนล่ะแนวกันเลยนี่หว่า แต่...สนุก แมร่ง ทั้ง 2 เรื่องเลย"       แล้วที่อุตส่าเถียงกันน่ะ พวกเราเถียงกันหาพระแสงเลเซอร์อะไรก็มิทราบ เพราะสุดท้าย ทั้งผมและหล่อน ก็ดูแมร่ง มันทั้ง 2 เรื่องเลย

     แถมออกจากโรงหนังมา ฝ่ายที่ว่าหนังของอีกฝ่ายไม่ดีก็ไม่เห็นมีใครจะบ่นอะไรเลยสักคำ อุตส่าเถียงกันเกือบตาย สุดท้ายก็ "ได้เสีย" มันทั้ง 2 เรื่องซะอย่างนั้น ฮ่าฮ่า

     อย่างที่บอกนั่นแหล่ะครับว่า เพราะคู่รักในประเทศไทยซะเป็นส่วนมาก ยังคงใช้ "สมองและหัวใจ" คิดแยกกันเสมอ เลยทำให้บางครั้ง มันเลยเกิดเรื่องที่ไม่หน้าจะเกิด จนกลายเป็น ปัญหาใหย๋โตจน คนแค่ 2 คนแก้ไขไม่ได้

     ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะครับ ทำไมคนเราถึงไม่ใช้ "ทั้งสมองและหัวใจ" คิดด้วยกันเลย มันจะได้ไม่น่าที่จะเกิดเรื่อง ปัญญาอ่อนแบบนี้ขึ้นมาอีก (อันนี้ผมก็คิดเอาเองนะครับ) เพราะทุกครั้งเวลาเกิดเรื่องขึ้นและเหตการณ์มันบานปลาย คนที่จะมานะัั่งเสียใจ ร้องไห้ฟูมฟายราวกับหมาใกล้ตาย ก็เป็นตัวเราเองนี่แหล่ะครับ

     แถมบางครั้งหากเกิดขึ้นสักครั้ง 2 ครั้ง แล้วคนเรารู้จัก "ปรับเปลี่ยนปรับปรุง" นิสัยให้มันดีขึ้น มันก็ดีไป แต่นี่บางที่เกิดเหตการณ์แบบนี้เป็นสิบๆครั้งแล้วยังไม่ยอมปรับปรุบ "นิสัยเหี้ยๆ" ของตัวเองเลยสักนิด สุดท้ายปัญหา ก็จะตามมาเหมือนเดิมอีีกนั่นแเหล่ะครับ

     ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะครับ ทั้งๆที่บางคนก็ "โตพอ" แถมยังมี "วุฒิภาวะ" และมี "สติ" ในการตัดสินใจในเรื่องอื่นๆได้เป็นอย่างดี แต่พอกับเรื่องของคนรัก บางครั้งเขาก็ทำตัวเป็นเด็ฏๆให้เกิดปัณหาอีกจนได้

     เหตผลง่ายๆ ก็อย่างที่บอกในตอนแรกเพราะ "ความรัก" ไงล่ะครับ นำมาซึ่่งบางสิ่งที่จะทำให้เป็นปัญหา

     ลองคิดดูง่ายๆแล้วกันนะครับว่า ลองสังเกตดูสิครับ ว่า ปัญหาที่เกิดกับ "แฟน" ของเรา มันมักจะไม่ค่อยเกิดขึ้นกับ "เพื่อน" ของเรา สักเท่าไหร่ นั่นเพราะเราไม่ได้ รักเพื่อนเท่ากันกับ รักแฟน ของเรานั่นแหล่ะครับ

     แต่ถึงแม้ บางครั้ง....ความรักอาจจะนำมาซึ่งปัญหาที่คนไทยโโยส่วนมากไม่อยากจะเจอ แต่พวกเราก็ยังไม่วายที่จะโหยหาความรักกันต่อไป เพราะอะไรน่ะเหรอครับ?

     อย่างที่บอกในตอนต้นนั่นแหล่ะครับ ความรักมันไม่ได้นำมาซึ่ง ปัญหา เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

     แต่มันยังนำมาซึ่ง "ความสุข" ที่คนๆหนึ่งพึงปราถนาจะได้พบเลยทีเดียวครับ เพราะงั้น ถึงแม่บางครั้ง เราอาจจะเจอปัญหาบ้าง แต่มันก็คุ้มที่จะเสี่ยง

     แต่หากทั้งชีวิตของคุณ มีความรักกี่สิบครั้ง และทุกครั้ง มันนำพามาซึ่ง "ปัญหา" และลงท้ายด้วยคำว่า "เลิกรา"เสมอ กรุณาลองคิดเอาเองนะครับ.....

     เพราะขนาดหมามันมีความรักมันยังไม่ค่อยจะมี ปัญหาอะไรเลย (เรื่องหมาๆ ถามผมได้ครับ ผมรู้ดี)

     แล้วคุณที่เป็นคนแท้ๆ แต่กลับมีปัญหาทุกครั้งที่มีความรัก

     เพราะอย่างนั้นกรุณาคิดเอานะครับว่า.....

  "คุณกับหมาใครมันอาการหนักมากกว่ากัน!?!"